मी स्वत: एक आर्किटेक्ट आहे त्यामुळे वाटू शकतं की उगाच हवा करतेय पण गेले ५ वर्ष जे काही बघितलंय त्याबद्दल थोडंसं लिहितेय॥ कोणत्याही आर्किटेक्टला जवळून पहिलात तर माझे म्हणणे नक्की पटेल..
या प्रोफेशन मधे यायचं म्हणजे ओघानेच तुमचं रंगकाम आणि स्केचिंग चांगलं असतंच.. त्यामुळे कॉलेजच्या पहिल्या दिवशी कोणी तुमचे छंद काय हे विचारलं आणि रंगकाम, स्केचिंग हे उत्तर दिलं तर रॅगिंग होणार हे नक्की... नुसत्या हातावर कितीही कौशल्य असले तरी भागात नाही. कंप्यूटर वर पण command पाहिजे हो.. एखादं presentation करायला सॉफ्टवेर इंजिनियर पण वापरात नसेल एवढे applications वापरतो आम्ही.. सुरवात होते autocad पासून, नंतर revit, google sketchup and earth, आणि 3D MAX मधे खरेखुरे दिसणारे views... त्यांची सजावट करण्यासाठी adobe photoshop असतंच..
हे सगळे client समोर नेण्यासाठी microsoft office चा पुरेपूर फायदा घेतला जातो.. अगदीच अफलातून बनवायचं असेल तर movie maker चा आसरा घेतला जातो, मग ओघानेच recording, cutting प्रकार येतात..
हे एवढं नीट वापरायला तसाच latest configuration चा लॅपटॉप घ्यायचा म्हणजे सगळ्या कंप्यूटर कंपनीचा खोलवर "research" होतो। या वेळी लॅमिंग्टन रोड वर च्या कोणत्याही दुकानदारा एवढी माहिती तर नक्कीच आम्हाला असते॥ तरीही हा लॅपटॉप कधी तरी थकतो आणि मग सुरू होतो tension आणि चिडचिड चा खेळ.. पण यातही corrupt file कशी recover करायची, जगातला कितीही भयानक virus आला तरी कसा काढायचा हे कोणी शिकवावं लागत नाही.. hardware पासून सगळ्याचा maintenance महिन्यातून एकदा तरी होतोच.. आता प्रत्येक वेळी कोण इंजिनियर ला पैसे चारणार मग ओघाने ते पण माहीत असतंच. formatting , printing पर्यंतचे सगळे प्रकार आणि अडचणींना सामोरे जाउन आमचं जगणं शांतपणे चालू असतं.. !!
ते सगळं हाताने केलेलं काम, सगळी स्टेशनरी जपून ठेवणं म्हणजे अजुन एक मोठ्ठ कटकटीचं काम असतं. पेपर आणि आमचं अतूट नातं आहे. त्यावर कितीही चींखडा, रेघोटया मारा वा रिसर्च बुक लिहा, की त्यालाच कापून त्याचे मॉडेल बनवा, अगदी ट्रेसिंग पासून पुटठयापर्यंत, newspaper पासून थर्मोकोल पर्यंत .. प्लास्टिक शीट पासून flexboard पर्यंत सगळ्यांची पिढी कोण कुठली हे लग्न जमवणाऱ्या माणसाप्रमाणेच पाठ असते. मॉडेल बनवायचे म्हणजे नीटनेटकेपणा आलाच.. ओघानेच नंतर आम्ही ऑरिगामी मास्टर होतो. चुकुन कुठे कापलच तर first aid पुरता डॉक्टर अंगात असतो.
आमच्या आया-आज्या जाम खुश असतात. घर साफ ठेवायला ओरडून सांगायला लागत नाही. मॉडेल स्वच्छ ठेवायचे, पेपेर पिवळे पडू द्यायचे नसेल तर ही कसरत (जास्त नाही पण थोडीशी) करायला लागते॥ hair dryer मॉडेल साफ करताना बेक्कार वापरला जातो.. फुंकर घालून घालून जीव जाण्यापेक्षा हा मस्त उपाय शोधून काढलाय मी..
रात्र आयुष्यातून shift delete करून टाकली असते किंवा दिवस २४ तासाचा पकडला जातो. रात्री भुका लागल्या की काय खायचं काय नाही हे सगळ्या ज्ञान आईने द्यायची गरज कधी पडत नाही. भटकंती प्रचंड होत असल्याने ट्रेक, tour काही नवीन वाटत नाही. ओघानेच कॅमेरा चांगला मिळतोच त्यामुळे average लोक photography मध्ये पटाईत होतात.
सर्व मोठ्या मंडळींचे सल्ले ऐकून, प्रोफेसर ने डोके पिळवटून सवय झालेली असते, जगातला कोणताही torture पेलण्याची. आम्हाला humanity नावाचा पहिले ३ वर्ष एक विषय असतो.. त्यात शिकवत नाहीत पण खूप लोकांशी बोलला जातं, त्यातूनच आमची समाजाशी जवळीक निर्माण होते. असा म्हणतात public ला सगळ्यात जास्त आपला वाटणारा माणूस म्हणजे डॉक्टर, पण तेवढाच संवेदनशील architect पण असतो. रस्त्यावरच्या आयुष्यापासून 7star luxury spaces बांधायच्या आणि त्यात कोणताही तुच्छापणा किंवा गर्व नसतो. public relation department असा प्रकारच मुळी आमच्या office मध्ये नसतो. टाटा, ऐश्वर्या ह्यांना कदाचित architecture चा हा असा फायदा झाला असावा. (फार कमी लोकांना माहिती आहे पण हे दोघेही architect आहेत) teamwork पाया असलेला profession असल्याने सगळ्यांशी खेळीमेळीने वागण्याची सवयच लागते.
एवढं असूनही client समोर हात टेकायला लागतात॥ आत्ता पर्यंत वाढवलेला patience पार पणाला लागतो। त्याला पटवणे मुलगी/मुलापेक्षा जोखमीचे काम. design कितीही अफलातून झाले तरी client आणि "money matters " मध्ये पार ढवळून निघते आणि पण शेवटी जमिनीवर उभे राहते. आपल्या कितीही मनाप्रमाणे झाला नाही तरी ते किती best आहे हे खरेखोटे बोलण्याचं licence वरूनच मिळालेला असतं. तेव्हा पण समोरच्याचं मन वळवण्यात यशस्वी झाल्याचा समाधान एखाद्या psychologist लाच समजेल.हे एवढं नीट वापरायला तसाच latest configuration चा लॅपटॉप घ्यायचा म्हणजे सगळ्या कंप्यूटर कंपनीचा खोलवर "research" होतो। या वेळी लॅमिंग्टन रोड वर च्या कोणत्याही दुकानदारा एवढी माहिती तर नक्कीच आम्हाला असते॥ तरीही हा लॅपटॉप कधी तरी थकतो आणि मग सुरू होतो tension आणि चिडचिड चा खेळ.. पण यातही corrupt file कशी recover करायची, जगातला कितीही भयानक virus आला तरी कसा काढायचा हे कोणी शिकवावं लागत नाही.. hardware पासून सगळ्याचा maintenance महिन्यातून एकदा तरी होतोच.. आता प्रत्येक वेळी कोण इंजिनियर ला पैसे चारणार मग ओघाने ते पण माहीत असतंच. formatting , printing पर्यंतचे सगळे प्रकार आणि अडचणींना सामोरे जाउन आमचं जगणं शांतपणे चालू असतं.. !!
ते सगळं हाताने केलेलं काम, सगळी स्टेशनरी जपून ठेवणं म्हणजे अजुन एक मोठ्ठ कटकटीचं काम असतं. पेपर आणि आमचं अतूट नातं आहे. त्यावर कितीही चींखडा, रेघोटया मारा वा रिसर्च बुक लिहा, की त्यालाच कापून त्याचे मॉडेल बनवा, अगदी ट्रेसिंग पासून पुटठयापर्यंत, newspaper पासून थर्मोकोल पर्यंत .. प्लास्टिक शीट पासून flexboard पर्यंत सगळ्यांची पिढी कोण कुठली हे लग्न जमवणाऱ्या माणसाप्रमाणेच पाठ असते. मॉडेल बनवायचे म्हणजे नीटनेटकेपणा आलाच.. ओघानेच नंतर आम्ही ऑरिगामी मास्टर होतो. चुकुन कुठे कापलच तर first aid पुरता डॉक्टर अंगात असतो.
आमच्या आया-आज्या जाम खुश असतात. घर साफ ठेवायला ओरडून सांगायला लागत नाही. मॉडेल स्वच्छ ठेवायचे, पेपेर पिवळे पडू द्यायचे नसेल तर ही कसरत (जास्त नाही पण थोडीशी) करायला लागते॥ hair dryer मॉडेल साफ करताना बेक्कार वापरला जातो.. फुंकर घालून घालून जीव जाण्यापेक्षा हा मस्त उपाय शोधून काढलाय मी..
रात्र आयुष्यातून shift delete करून टाकली असते किंवा दिवस २४ तासाचा पकडला जातो. रात्री भुका लागल्या की काय खायचं काय नाही हे सगळ्या ज्ञान आईने द्यायची गरज कधी पडत नाही. भटकंती प्रचंड होत असल्याने ट्रेक, tour काही नवीन वाटत नाही. ओघानेच कॅमेरा चांगला मिळतोच त्यामुळे average लोक photography मध्ये पटाईत होतात.
सर्व मोठ्या मंडळींचे सल्ले ऐकून, प्रोफेसर ने डोके पिळवटून सवय झालेली असते, जगातला कोणताही torture पेलण्याची. आम्हाला humanity नावाचा पहिले ३ वर्ष एक विषय असतो.. त्यात शिकवत नाहीत पण खूप लोकांशी बोलला जातं, त्यातूनच आमची समाजाशी जवळीक निर्माण होते. असा म्हणतात public ला सगळ्यात जास्त आपला वाटणारा माणूस म्हणजे डॉक्टर, पण तेवढाच संवेदनशील architect पण असतो. रस्त्यावरच्या आयुष्यापासून 7star luxury spaces बांधायच्या आणि त्यात कोणताही तुच्छापणा किंवा गर्व नसतो. public relation department असा प्रकारच मुळी आमच्या office मध्ये नसतो. टाटा, ऐश्वर्या ह्यांना कदाचित architecture चा हा असा फायदा झाला असावा. (फार कमी लोकांना माहिती आहे पण हे दोघेही architect आहेत) teamwork पाया असलेला profession असल्याने सगळ्यांशी खेळीमेळीने वागण्याची सवयच लागते.
डोळ्यावर भिंग लावून, पाठीचा चुराडा करून, दिवस रात्र एकत्र करून केलेलं ते project बघून जे काही वाटतं ते दुसरा architect च समजू शकतो. तरीही डोक्यात हवा न जाऊ देता आपले सर्व कौशल्य मुठीत ठेवून सुधा छुपा रुस्तम बनून वावरणारा architect शेवटी एक "common man " च असतो....!!
1 comment:
Well captured! :-) Keep it up!
Post a Comment